Փակել գովազդը

Այս շաբաթ Google-ը ներկայացրել է բոլորովին նոր Chromecast սարքը, որը շատ է հիշեցնում Apple TV-ն, մասնավորապես՝ AirPlay ֆունկցիան։ Հեռուստացույցի այս աքսեսուարը փոքր դոնգլ է՝ HDMI միակցիչով, որը միանում է ձեր հեռուստացույցին և արժե 35 դոլար՝ Apple TV-ի գնի գրեթե մեկ երրորդը: Բայց ինչպե՞ս է այն հակադրվում Apple-ի լուծմանը, և ո՞րն է տարբերությունը այս երկուսի միջև:

Chromecast-ը, անշուշտ, հեռուստացույցների շուկա ներթափանցելու Google-ի առաջին փորձը չէ: Mountain View ընկերությունն արդեն փորձել է դա անել իր Google TV-ի միջոցով, մի հարթակ, որը, ըստ Google-ի, պետք է գերիշխեր շուկայում արդեն 2012 թվականի ամռանը: Դա տեղի չունեցավ, և նախաձեռնությունն այրվեց: Երկրորդ փորձը խնդրին բոլորովին այլ կերպ է մոտենում։ Google-ը գործընկերներից կախված լինելու փոխարեն էժան սարք է մշակել, որը կարելի է միացնել ցանկացած հեռուստացույցի և այդպիսով ընդլայնել իր գործառույթները։

Apple TV-ն AirPlay-ով արդեն մի քանի տարի է, ինչ շուկայում է, և Apple-ի օգտատերերը շատ լավ ծանոթ են դրան: AirPlay-ը թույլ է տալիս հեռարձակել ցանկացած աուդիո կամ տեսանյութ (եթե հավելվածն աջակցում է դրան), կամ նույնիսկ արտացոլել iOS սարքի կամ Mac-ի պատկերը: Streaming-ը տեղի է ունենում անմիջապես սարքերի միջև Wi-Fi-ի միջոցով, և միակ հնարավոր սահմանափակումը անլար ցանցի արագությունն է, հավելվածների աջակցությունը, որը, սակայն, կարելի է գոնե փոխհատուցել հայելային տարբերակով։ Բացի այդ, Apple TV-ն թույլ է տալիս մուտք գործել iTunes-ի բովանդակություն և ներառում է մի շարք հեռուստատեսային ծառայություններ, ներառյալ Netflix, Hulu, HBO Go և այլն:

Մյուս կողմից, Chromecast-ն օգտագործում է ամպային հոսք, որտեղ աղբյուրի բովանդակությունը՝ լինի վիդեո, թե աուդիո, գտնվում է ինտերնետում: Սարքն աշխատում է Chrome OS-ի փոփոխված (նշանակում է կրճատված) տարբերակը, որը միանում է ինտերնետին Wi-Fi-ի միջոցով և այնուհետև գործում է որպես հոսքային ծառայությունների սահմանափակ դարպաս: Բջջային սարքն այնուհետև գործում է որպես հեռակառավարման վահանակ: Որպեսզի ծառայությունն աշխատի, այն պետք է երկու բան աշխատի Chromecast հեռուստացույցով. առաջինը, այն պետք է ինտեգրի API հավելվածին, և երկրորդը, այն պետք է ունենա վեբ ուղեկից:

Օրինակ, YouTube-ը կամ Netflix-ը կարող են աշխատել այս կերպ, որտեղ դուք պատկերն ուղարկում եք բջջային հեռախոսից կամ պլանշետից հեռուստացույց (օրինակ, Playstation 3-ը կարող է դա անել), բայց միայն որպես հրաման՝ պարամետրերով, որոնց համաձայն Chromecast-ը կ որոնել տվյալ բովանդակությունը և սկսել այն համացանցից հեռարձակել: Բացի վերը նշված ծառայություններից, Google-ը հայտնել է, որ շուտով կավելացվի Pandora երաժշտական ​​ծառայության աջակցությունը։ Երրորդ կողմի ծառայություններից դուրս Chromecast-ը կարող է հասանելի դարձնել Google Play-ի բովանդակությունը, ինչպես նաև մասամբ արտացոլել Chrome բրաուզերի էջանիշները: Կրկին, սա ուղղակիորեն վերաբերում է ոչ թե հայելային, այլ երկու բրաուզերների միջև բովանդակության համաժամացման, որն այժմ բետա է: Սակայն այս ֆունկցիան ներկայումս խնդիրներ ունի տեսանյութերի սահուն նվագարկման հետ կապված, մասնավորապես՝ պատկերը հաճախ անջատվում է ձայնից։

Chromecast-ի ամենամեծ առավելությունը նրա բազմահարկն է: Այն կարող է աշխատել iOS սարքերի, ինչպես նաև Android-ի հետ, մինչդեռ Apple TV-ի համար անհրաժեշտ է ունենալ Apple սարք, եթե ցանկանում եք օգտվել AirPlay-ից (Windows-ն ունի մասնակի AirPlay աջակցություն iTunes-ի շնորհիվ): Ամպային հոսքը բավականին խելացի լուծում է երկու սարքերի միջև իրական հոսքի թակարդները շրջանցելու համար, բայց մյուս կողմից, այն ունի նաև իր սահմանները, օրինակ, հեռուստացույցը որպես երկրորդ էկրան օգտագործելը հնարավոր չէ:

Chromecast-ը, անկասկած, շատ ավելի լավն է, քան Google TV-ն մինչ այժմ առաջարկել է, բայց Google-ը դեռ շատ աշխատանք ունի անելու՝ համոզելու ծրագրավորողներին և սպառողներին, որ իրենց սարքը հենց այն է, ինչ իրենց պետք է: Չնայած ավելի բարձր գնով, Apple TV-ն դեռ ավելի լավ ընտրություն է թվում գործառույթների և ծառայությունների ավելի մեծ շրջանակի պատճառով, և հաճախորդները դժվար թե օգտագործեն երկու սարքերը, հատկապես, քանի որ հեռուստացույցների վրա HDMI պորտերի քանակը սահմանափակ է (օրինակ. իմ հեռուստացույցն ընդամենը երկուսն ունի): Եզրին Ի դեպ, ստեղծել է օգտակար աղյուսակ՝ համեմատելով երկու սարքերը.

.